Konfor alanının dışına nasıl çıkılır?
Kapısı yok ki bu illetin ‘Hadi benden bu kadar’ deyip çıkasınız 🙂
Çaba gerekiyor.
Zaman gerekiyor.
Bence bardağın taşması gerekiyor.
Konfor alanı sık sık duyduğumuz bir tabir. Ama kimse de ‘Konfor alanının dışına çıkmalısın’ denildiği anda ‘Ya evet dur ben bir çıkayım’ demiyor.
Bazen konuşması daha kolay geliyor insana. Aslına bakılırsa sanırım çoğu zaman.
Ahkam kesmeye bayılan bir toplum olduğumuzu düşünüyorum.
Konfor alanı dediğimiz şey evet bizi dibe çekebiliyor, evet rahata alıştırıyor ve istemediğimiz şeylere mahkum ediyor ama zaten konfor alanı dediğimiz şey bir zamanlar hayalini kurduğumuz bir düzen değil mi?
Üniversitede okurken bir işimiz olsun, bir eşimiz olsun, düzenli bir hayatımız olsun diye hayal kurmadık mı?
Eee ne oldu da şu an bu ortama kavuşmuşken bunu istemez hale geliyoruz?
Dünün hayali neden bugünün konfor alanı oluyor?
İstekler değişiyor çünkü.
Beklentiler değişiyor.
Üniversitedeyken aileden para istemek zor geliyor, iş hayatına atılıp kendi paranı kazanınca da sabah erken kalkıp başkalarının şirketini büyütmek.
Her zaman bir şeyler zor geliyor.
Her zaman bir konfor alanı var.
Bizzat kendimizin yarattığı ve bunu yaratmak için çabaladığımız bir alan.
Ne zaman mı konfor alanının dışına çıkıyor insan?
Bardak taştığında.
Değiştiremeyeceği için değil adapte olamayacağını anladığında.
Bir B planı bulduğunda.
Hayır demeyi öğrendiğinde.
Ama bu bir günde olmuyor.
O yüzden kim ne kadar ‘Konfor alanının dışına çıkmalısın’ derse desin içinizden gelmeden yapabileceğiniz bir şey değil bence.
Evet, bunu duymak harekete geçirebilir. Evet, değişim isteğinizi arttırabilir.
Ancak insanoğlu öyle güzel bahaneler üretiyor ki kendine, ne kadar şikayet edersek edelim ‘Ne yardan ne serden’ diyerek değişimi de gerçekten istemeyebiliyoruz.
Ama o noktaya geldiğinde de pek bir şeyi gözü görmüyor insanın.
Sanırım o noktaya gelmek gerek.
‘Bir daha bunu yaşamayacağım’ demek gerek.
O zaman tıpış tıpış çıkıyorsun işte konfor alanının dışına. Ve çıktığını ancak çıktıktan sonra anlıyorsun. Ancak o zaman ‘Ne kadar da kendimi şuna/buna mahkum etmişim. Niye bu kadar ısrarcı olmuşum? Nasıl fark edememişim? ‘ diyorsun.
Sizin var mı ‘Bir daha bunu yaşamayacağım’ diye kendinize söz verdiğiniz anlar? Ne yaptınız veya yapmak istediniz?
Gizem Aydoğan 2017
